نور الزهرا (سلام الله علیها)

بادکنک هایی که زیادی باد دارند کافی است یک سر سوزن به آن ها فرو کنید، آنگاه می بینید یک وجب شکاف برداشته و منفجر می شوند و چه سرو صدایی راه می اندازند. اما بادکنـک هایی که باد ندارند یا باد کمی دارند به اندازه همان سر سوزن آسیب می بینند و قابل تعمیر هستند و صدایی هم از آن ها بلند نمی شود.

 آدم ها هم همینطورند، آن هایی که باد غرور و کبر و تکبر در سر دارند کافی است به آن ها بگویی “بالای چشمتان ابروست” منفجر می شوند و به این زودی ها هم نمی توانند خودشان را جمع و جور کنند. به قول شاعر:

    به دولت کسانی سرافراختند                            که تاج تکبر بینداختند

در بر حذر بودن از این صفت همین بس، که لقمان حکیم در سفارش به فرزندش از بین صفات ناپسند دوری از کبر را بیان می کند؛ «و لا تمش فی الأرض مرحاً»

هر چند منظور آیه مبارزه با تمام مظاهر کبر است، ولی این صفت قبل از هر چیز در حرکات عادی و روزانه خود را نشان می دهد؛ چنانکه روایت کرده اند روزی مردم دور یک مجنون جمع شده بودند پیامبر(ص) وقتی به آنجا رسیدند علت را جویا شدند مردم گفتند دیوانه ای است حضرت فرمود: می خواهید دیوانه واقعی را به شما معرفی کنم. گفتند: بله، فرمود: إن المجنون ،المتبختر فی مشیه، الناظر فی عطفیه، المحرک جنبیه بمنکبیه فذلک المجنون و هذا المبتلی؛ «دیوانه واقعی کسی است که متکبرانه گام برمی دارد، دائما به پهلوهای خود نگاه می کند، پهلوهای خود را به همراه شانه ها تکان می دهد (و کبر و غرور از تمام وجود او می بارد) این دیوانه واقعی است، اما آنکه دیدید بیمار است.»

تبصـره

البته تکبر و غروری که زنان در مقابل مردان نامحرم دارند نه تنها ناپسند نیست بلکه بنا به فرمایش حضرت علی (ع) یکی از خصوصیات بهترین زنان  صفت «زهو» است. زهو یعنی رفتار زن بزرگ منشانه باشد آن فروتنی ها که مثلا زن در مقابل زن دیگر، یا زن در مقابل محرم از خود نشان می دهد که “قدم شما روی چشم، دل مارا روشن کردیدو … “برای زن شایسته نیست این فروتنی ها را در مقابل نامحرم از خود نشان دهد و خودش را این همه کوچک کند، بلکه باید خودش را بگیرد. اگر این طور رفتار کند آن نامحرم همیشه میان خودش و آن زن یک حریم و یک دورباش قائل می شود. حدیث نشان می دهد اگر زن اینگونه باشد، مرد نامحرم را بر خود متمکن نمی کند.

اسلام می خواهد یک حریمی، هم عملی مثل پوشش و هم اخلاقی میان زن و مرد نامحرم وجود داشته باشد و این حریم جلو آن اشتعالی که خطر آن همیشه وجود داشته و دارد را می گیرد.                                                                                                                                                                       «تدوین از ل.س»

مقام معظم رهبری :

یک نکته را هم به جوانان عزیز انقلابى، به فرزندان عزیز انقلابى خودم، به فرزندان بسیجى - از زن و مرد - عرض بکنم: جوانان از اطراف و اکناف کشور، از آنچه که تهتّک بیگانگان از ایمان دینى به گوششان میخورد یا با چشمشان مى‌‌‌‌بینند، عصبانى هستند؛ وقتى مى بینند روز عاشورا چگونه یک عده‌‌‌‌اى حرمت عاشورا را هتک میکنند، حرمت امام حسین را هتک میکنند، حرمت عزاداران حسینى را هتک میکنند، دلهاشان به درد مى‌‌‌‌‌آید، سینه‌‌‌‌‌هاشان پر میشود از خشم؛ البته خوب، طبیعى هم هست، حق هم دارند؛ ولى میخواهم عرض بکنم جوانهاى عزیز مراقب باشند، مواظب باشند که هرگونه کار بى رویه‌‌‌اى، کمک به دشمن است. اینجا جوانها تلفن میکنند - میفهمم من، میخوانم، غالباً تلفنها و نامه ها را خلاصه میکنند، هر روز مى آورند، من نگاه میکنم - مى بینم همین طور جوانها گله‌‌‌‌‌مند، ناراحت و عصبانى؛ گاهى هم از بنده گله میکنند که چرا فلانى صبر میکند؟ چرا فلانى ملاحظه میکند؟ من عرض میکنم؛ در شرائطى که دشمن با همه‌‌‌ى وجود، با همه‌‌‌‌ى امکاناتِ خود درصدد طراحى یک فتنه است و میخواهد یک بازى خطرناکى را شروع کند، باید مراقبت کرد او را در آن بازى کمک نکرد. خیلى باید با احتیاط و تدبیر و در وقت خودش با قاطعیت وارد شد. دستگاه‌‌‌‌هاى مسئولى وجود دارند، قانون وجود دارد؛ بر طبق قانون، بدون هیچگونه تخطى از قانون، بایستى مُرّ قانون به صورت قاطع انجام بگیرد؛ اما ورود افرادى که شأن قانونى و سمت قانونى و وظیفه ى قانونى و مسئولیت قانونى ندارند، قضایا را خراب میکند. خداى متعال به ما دستور داده است: «و لایجرمنّکم شنئان قوم على ان لاتعدلوا اعدلوا هو اقرب للتّقوى». بله، یک عده‌‌‌‌اى دشمنى میکنند، یک عده‌‌‌‌اى خباثت به خرج میدهند، یک عده اى از خباثت‌‌‌کنندگان پشتیبانى میکنند - اینها هست - اما باید مراقب بود. اگر بدون دقت، بدون حزم، انسان وارد برخى از قضایا بشود، بى‌‌‌‌گناهانى که از آنها بیزار هم هستند، لگدمال میشوند؛ این نباید اتفاق بیفتد. من برحذر میدارم جوانهاى عزیز را، فرزندان عزیز انقلابىِ خودم را از اینکه یک حرکتى را خودسرانه انجام بدهند؛ نه، همه چیز بر روال قانون.

                                                               دیدار با مردم قم در سالگرد قيام نوزدهم دى ماه 1388

بسی ناسزا ها بسیجی شنید
صبوری نمود و بصیرت گزید
به لطف خدا چون که دی ماه شد
دل خلق از آن فتنه آگاه شد
به روز نهم محشری شد بپا
تو گوئی زمین لرزد از این سپاه
خدایا به این خلق بی واهمه
عیان کن رخ مهدی فاطمه

رهبر معظم انقلاب :

مطمئن باشید كه روز نهم دیِ امسال هم در تاریخ ماند؛ این هم یك روز متمایزی شد. شاید به یك معنا بشود گفت كه در شرائط كنونی - كه شرائط غبارآلودگیِ فضاست - این حركت مردم اهمیت مضاعفی داشت؛ كار بزرگی بود. هرچه انسان در اطراف این قضایا فكر میكند، دست خدای متعال را، دست قدرت را، روح ولایت را، روح حسین بن علی (علیه السّلام) را می‌‌‌بیند. این كارها كارهائی نیست كه با اراده‌‌‌‌ی امثال ما انجام بگیرد؛ این كار خداست، این دست قدرت الهی است؛ همان طور كه امام در یك موقعیت حساسی - كه من بارها این را نقل كرده‌‌‌‌ام - به بنده فرمودند: «من در تمام این مدت، دست قدرت الهی را در پشت این قضایا دیدم». درست دید آن مرد نافذِ بابصیرت، آن مرد خدا.

                 دیدار با مردم قم در سالگرد قيام نوزدهم دى ماه  1388   

مقام معظم رهبری  :

در شرائط فتنه، کار دشوارتر است؛ تشخیص دشوارتر است. البته خداى متعال حجت را همیشه تمام میکند؛ هیچ وقت نمیگذارد مردم از خداى متعال طلبگار باشند و بگویند تو حجت را براى ما تمام نکردى، راهنما نفرستادى، ما از این جهت گمراه شدیم. در قرآن مکرر این معنا ذکر شده است. دست اشاره ى الهى همه جا قابل دیدن است؛ منتها چشم باز میخواهد. اگر چشم را باز نکردیم، هلال شب اول ماه را هم نخواهیم دید؛ اما هلال هست. باید چشم باز کنیم، باید نگاه کنیم، دقت کنیم، از همه ى امکاناتمان استفاده کنیم تا این حقیقت را که خدا در مقابل ما قرار داده است، ببینیم.
مهم این است که انسان این مجاهدت را بکند. این مجاهدت به نفع خود انسان است؛ خداى متعال هم در این مجاهدت به او کمک میکند. نوزده دىِ مردم قم در سال ۵۶ از این قبیل بود، نهم دىِ امسالِ آحاد مردم کشور - که حقیقتاً این حرکت میلیونى فوق‌‌العاده ى مردم حرکت عظیمى بود - از همین قبیل است، و قضایاى گوناگونى که ما در طول انقلاب از این چیزها کم نداشتیم. این مجاهدت، راه را به ما نشان میدهد.

                                                                          دیدار با مردم قم در سالگرد قیام نوزدهم دى ماه ۱۳۸۸ 

مقام معظم رهبری :

روزهاى سال، به طور طبیعى و به خودى خود همه مثل همند؛ این انسانها هستند، این اراده‌‌‌‌‌ها و مجاهدتهاست که یک روزى را از میان روزهاى دیگر برمیکشد و آن را مشخص میکند، متمایز میکند، متفاوت میکند و مثل یک پرچمى نگه میدارد تا راهنماى دیگران باشد. روز عاشورا - دهم محرم - فى نفسه با روزهاى دیگر فرقى ندارد؛ این حسین بن على (علیه السّلام) است که به این روز جان میدهد، معنا میدهد، او را تا عرش بالا میبرد؛ این مجاهدتهاى یاران حسین بن على (علیه السّلام) است که به این روز، این خطورت و اهمیت را میبخشد. روز نوزدهم دى هم همین جور است، روز نهم دىِ امسال هم از همین قبیل است. نهم دى با دهم دى فرقى ندارد؛ این مردمند که ناگهان با یک حرکت - که آن حرکت برخاسته از همان عواملى است که نوزدهم دىِ قم را تشکیل داد؛ یعنى برخاسته ى از بصیرت است، از دشمن‌‌‌‌‌شناسى است، از وقت‌‌‌‌‌شناسى است، از حضور در عرصه‌ى مجاهدانه است - روز نهم دى را هم متمایز میکنند.

                                                دیدار با مردم قم در سالگرد قیام نوزدهم دى ماه ۱۳۸۸

 رهبر معظم انقلاب:

لحظه را بايد شناخت، نياز را بايد دانست. فرض بفرمائيد كسانى در كوفه دلهاشان پر از ايمان به امام حسين بود، به اهل‌بيت محبت هم داشتند، اما چند ماه ديرتر وارد ميدان شدند؛ همه‌شان هم به شهادت رسيدند، پيش خدا هم مأجورند؛ اما كارى كه بايد بكنند، آن كارى نبود كه آنها كردند؛ لحظه را نشناختند؛ عاشورا را نشناختند؛ در زمان، آن كار را انجام ندادند. اگر كارى كه توابين در مدتى بعد از عاشورا انجام دادند، در هنگام ورود جناب مسلم به كوفه انجام ميدادند، اوضاع عوض ميشد؛ ممكن بود حوادث، جور ديگرى حركت بكند. شناسائى لحظه‌ها و انجام كار در لحظه‌ى نياز، خيلى چيز مهمى است. ایشان به حماسه نهم دی نیز اشاره کردند و اظهار داشتند: شوراى شما بحمدالله اين خصوصيت را داشته است. دلائل زيادى هم براى اين هست؛ آخرى‌اش همين نهم دى است؛ قبلش - ده سال قبل از اين - 23 تير است كه اشاره فرمودند؛ آن روز هم نياز لحظه‌ها بود؛ اين يك كار متعارف و معمولى نبود. راهپيمائى مردم در بيست و دوى بهمن با همه‌ى عظمتى كه دارد - كه حالا عرض خواهم كرد - يك كار متعارف است، يك كار روان‌شده است، شناخته‌شده است، متوقع است كه انجام بگيرد و انجام ميگيرد؛ اما بيست و سه‌ى تير در سال 78، يك كار متعارف نبود، يك كار متوقع نبود؛ اهميت داشت كه اين مجموعه بداند و بفهمد كه اين كار در آن شرائط، لازم است و آن را انجام بدهد.

                                             ديدار با اعضای شوراى هماهنگى تبليغات اسلامى‌  29دی 88