نور الزهرا (سلام الله علیها)

انسان نهایت آرزویش این است که محبوبش از او خشنود باشد،بیشترین چیزی هم که از آن می ترسد این است که محبوبش نسبت به او بی مهر و علاقه شود که این باعث می شود او را رها کند.برای همین می گوید:ما را از کسانی قرار بده که آنها را از هجر و دوریت در امان قرار دادی.هجر،ترک کردنی است که از روی ناخشنودی است.همان قهر کردن است،مطلق فراق هجر نیست که این عالم،عالم فراق است.در این عالم بالاترین بندگان خدا هم آن وصلی را که آرزویشان است برایشان تحقق پیدا نمی کند.اصل فراق تقریبا لازمه زندگی این عالم است.ولی کشنده این است که جدایی از روی ناخشنودی باشد.هجر و قلا تقریبا هر دویش همین معنا را دارد،"ما وَدَعَک رَبُکَ وَما قَلی"،"ودعک “یعنی تو را رها کرده و جدا شده و “قلی “یعنی با تو بی مهری و قهر کرده است.

سخنرانی آیت الله مصباح یزدی-قم-دفتر رهبری-86

تکیه