نور الزهرا (سلام الله علیها)

مرحوم قطب الدّين راوندى روايت كرده است:
روزى از امام جعفر صادق عليه السلام سؤ ال كردند: روزگار خود را چگونه سپرى مى فرمائى ؟
حضرد در جواب فرمود: عمر خويش را بر چهار پايه و ركن اساسى سپرى مى نمايم.
مى دانم آنچه كه روزى براى من مقدّر شده است ، به من خواهد رسيد و نصيب ديگرى نمى گردد.
مى دانم داراى وظائف و مسئوليّت هائى هستم ، كه غير از خودم كسى توان انجام آن ها را ندارد.
مى دانم مرا مرگ در مى يابد و ناگهان بدون خبر قبلى مرا مى ربايد؛ پس بايد هر لحظه آماده مرگ باشم.
و مى دانم خداى متعال بر تمام امور و حالات من آگاه و شاهد است و بايد مواظب اعمال و حركات خود باشم.
مستدرك الوسائل : ج 12، ص 172، ح 15.

                                                                          اشك ملائك

زین ماتمی كه چشم ملایك ز خون، ترست                         گویا عزای صادق آل پیمبرست
یا رب چه روی داده، كزین سوگ جانگداز                       خلقی پریش خاطر و، دلها پر آذرست
مُلك و مَلك به ناله و افغان و اشك و آه                             چون داغدار، حضرت موسی بن جعفرست
خون می رود ز فرط غم از چشم شیعیان                          زیرا كه قلب عالم امكان مكدرست
منصور، شاد گشت ز قتل خدیو دین                                  اما به خُلد، غمزده زهرای اطهرست
او گرچه كشت خسرو دین را ولی به دهر                         نامش به ننگ تا به ابد ثبت دفترست
تن در نداد بر ستم و، این كلام نغز                                    بر پیروان حق و عدالت مقررست:
آزاد مرد، تن به زبونی نمی دهد                                       مرگ از حیات در نظر مرد خوشترست
تنها نه اشكبار چشم صفا زین عزا بود                               دلهای شیعیان همه از غم مكدرست