نور الزهرا (سلام الله علیها)

صداي خوب زن يك نعمت است. چرا در اسلام براي آن محدوديت قراد داده شده است؟

انسان‏ها در نهاد خويش به صداى خوش ميل دارند و گوش دادن آن نيز موجب تلطيف روح انسان مى‏شود. اما گاهى همين نعمت خدادادى مفاسدى را به همراه دارد. بديهى است كه در چنين مواردى خواندن يا گوش دادن آن نه تنها مطلوب نيست بلكه حرمت هم خواهد داشت. صداى زيباى زنان، براى مردان انگيزش شهوانى داشته و مفاسدى را به دنبال خواهد داشت. بديهى است كه در چنين موردى براى جلوگيرى از مفاسد و در واقع جلوگيرى از سوء استفاده از اين نعمت در اسلام، محدوديت‏هايى وضع شده است. پس اين محدوديت‏ها نه تنها خلاف عقل نيست بلكه كاملاً مطابق عقل است؛ زيرا از نعمت داده شده، استفاده صحيح نمى‏شود و در جهت خلاف حكمت از آن بهره گرفته مى‏شود.
شايان توجه است كه در حرمت موسيقى، ترانه‏هاى غنايى و طرب‏انگيز و لهوى، ميان زن و مرد تفاوتى نيست. آهنگ بيان كلمات نيز مهم است؛ لذا اگر قرآن را نيز به شكل غنا و طرب‏انگيز بخوانند حرام است.

البته صداى مردان با زنان تفاوت دارد، صداى مردان به طور مشخص از صداى زنان بم‏تر است و صداى زنان مهيّج است. مردان از سه سطح تقابلى، زير و بمى آهنگى برخوردارند، در حالى كه زنان داراى چهار سطح‏اند و اين خود سبب مى‏شود كه به راحتى احساسات و عواطف گوناگون را ابراز و ديگران را تحت تأثير قرار دهند.
از آنجا كه آستانه ديد و شنوايى مردان به جنس مخالف حسّاس است؛ از اين رو محدوديت‏هاى شديدترى در خواندن و حتى صحبت كردن براى زنان قرار داده شده است.
قرآن كريم، براى همسران پيامبر توصيه مى‏كند كه جدى و خشك و معمولى سخن گويند و با تعابير تحريك آميز كه گاه كشش خاصى دارد صحبت نكنند، مبادا كه افراد، مريض‏القلب به فكر شهوت بيفتند:
«يا نِساءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنَ النِّساءِ إِنِ اتَّقَيْتُنَّ فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفاً»احزاب 33، آيه 32 ؛
«اى همسران پيامبر، شما مانند هيچ يك از زنان [ديگر ]نيستند، اگر سر پروا داريد، پس به ناز سخن مگوييد تا آنكه در دلش بيمارى است طمع ورزد، و گفتارى شايسته گوييد».
از اين آيه پيداست، اسلام در مسايل مربوط به عفّت عمومى سخت‏گير و موشكاف است محدوديت‏هايى كه در اين باب هست براى حفظ سلامتى روحى و معنوى زن است كه مستلزم سلامت مرد و در نتيجه سلامت همه جامعه مى‏باشد و مراعات نكردن اين حدود، نه تنها سلامت معنوى زن؛ بلكه، سلامت معنوى همه جامعه را تهديد مى‏كند.
از نكات ياد شده، معلوم مى‏شود. حتّى بر فرض اينكه معلومات و تحقيقات ما درباره موسيقى به حدّى رسيد كه اثبات كرديم موسيقى بر دو نوع مشروع و غيرمشروع (لهوى) تقسيم مى‏گردد، باز هم بايد در حركت انسان در مرز اين دو نوع احتياط كنيم، زيرا جاذبيت موسيقى - به ويژه همراه با صداى زن - همواره رو به سوى منطقه ممنوعه مى‏باشد.

منبع:www.porsemani.ir