نور الزهرا (سلام الله علیها)

فاطمه (س)در شعب ابی طالب

هنوز دو بهار از عمر نازنین فاطمه (س) نگذشته بود که فشار و خفقان و آزار و  اذیت مشرکین به جایی رسید که ، حضرت عبدالمطلب _ بزرگترین حامی پیامبر (س) _نسبت به آن حضرت احساس خطر کرد و دستور داد همه بنی هاشم ،شهر مکه را ترک کرده و درکنار آن به شعب ابی طالب که در میان دو کوه قرار گرفته بود ، پناه ببرند .

در مدت سه سال (از سال هفتم تا دهم بعثت ) با وضع دلخراشی (در محاصره اقتصادی ،سیاسی و اجتماعی قریش ) در همین دره سکنی گزیدند.

ناله های جانسوز فرزندان و نونهالان ،از شدت گرسنگی و فشار به گوش سنگدلان مکه می رسید ولی کوچکترین اثری نداشت .

مسلمانان در طول این مدت آن چنان در تنگنا قرار گرفتند که رنگ رخسارشان تغییر یافت .ضعف و ناتوانی و بیماری بر آنان مستولی گشت ،زیرا در اثر محدودیت شدید نمی توانستند روزانه بیش از یک خرما یا نصف آن غذا بخورند.

آری ، فاطمه (س) در این برهه از تاریخ ( از دو سالگی تا پنج سالگی ) شاهد بود که مسلمانان رنجور و خویشاوندانش از شدت گرسنگی ،پوست شتر دورافتاده ای را که در زیر خاک و غبار دشت حجاز آلوده گردیده ، با آب می شویند و سپس با آتش نرم می کنند و آنگاه از روی اضطرار با آن رفع گرسنگی می نمایند.

فاطمه (س) از همان کودکی با نا مهربانی ها آشنا بود!

منبع : برگرفته از کتاب سیری در سیره حضرت زهرا (س)