چرا اسلام ارتباط بين زن و مرد را محدود كرده است؟

انسان موجودى است اجتماعى و نياز به ارتباط، تعامل و معاشرت دارد. انتخاب دوست، شريك و هم كلاسى ها، نشانه درايت و خردورزى افراد بوده و در شكل گيرى شخصيت، رشد فكرى، اجتماعى و علمى آنان تأثير بسزايى دارد، بدين سان داشتن روابط، ضرورت دارد و اصولاً يكى از نيازهاى مهم زندگى انسان به ويژه نسل جوان است؛ ولى چگونگى ارتباط و ضوابط حاكم بر آن از اهميت بيشترى برخوردار است چرا كه هر نوع ارتباطى هميشه «درست» يا «نادرست» نيست و ارتباطها را مى توان براساس اهداف و محتواى آن ارزيابى و داورى كرد. روابط اجتماعى به روشى كه دنياى غرب آن را پذيرفته است و رواج مى دهد، اختلاط دختر و پسر است كه پيامدهاى زيان بار آن را مى بيند و به رخ نمى آورد، نه روابط هدفمند و قانونى كه به رشد علمى، شكوفايى استعدادها و آرامش دختر و پسر كمك كند. اسلام با اختلاط دختر و پسر مخالف است، نه با روابط سالم و ضابطه مند كه در آن شرايط و تعهدات طرفين تعريف شده و زمينه براى ارتقاى شخصيت علمى، فرهنگى، بهداشت روانى و آرامش روحى آنان فراهم مى شود. از منظر آموزه هاى دينى خردمند كسى است كه در انتخاب دوست و استحكام بخشيدن به روابط دوستانه، دقّت و اهتمام جدّى داشته باشد تا از آفت هاى ارتباط - كه هر لحظه ممكن است خرمن عفت و پاكى اش را آتش بزند - مصون بماند.
قرآن كريم مردان و زنان را از ارتباطهاى پنهانى و غيرمشروع بازداشته است. مائده (5)، آيه 5؛ نساء (4)، آيه25 . امير مؤمنان على عليه السلام نيز از سلام كردن به زنان جوان اجتناب مى ورزيد. پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله نيز در زمان زندگى خويش دستور دادند كه در ورودى زنان به مسجد از در ورودى مردان جدا باشد.
 

صفحات: 1· 2