نور الزهرا (سلام الله علیها)

کربلا صحنه عشق بازی مردانی است که رسم عاشقی آموخته بودند. سیل روان عاشقان به سمت آن دیار غمبار ،یاد حسین بن علی ـ علیه السلام ـ و آن شمشر زنان رکابش را دوباره در دلها زنده می کند. یاد زینب کبری ،آن شیر زن این واقعه ،درس بندگی را می آموزد.می بایست وارد صحنه عمل شد تا دید بودن آسان است یا سخت. آنان که ولی خدا را تنها رها کرده و در پی عیش و نوش  بودند ،هنوز به سرحد ایمان راه نیافته بودند لیکن این عدم پروش اعتقاد سبب لغزش دنیوی و  در نهایت گرفتار شدن در عذاب الهی را در پی داشت. حال ماجرا تکرار شده و دست انکار ولایت منافقان از دور هویدا گردیده و بوی تنهایی ها بر مشام می رسد. اگر مولا همنشینی داشت ،اگر پهلوی مادرمان شکسته نمی شد،اگر زهری بر گلوی ابن علی ریخته نمی شد کربلا هم خود نمایی نمی کرد.حال مولای ما تنهاست یاور او هم تنهاست و ادعای همراهان دردی را دوا نمی کند.ایکاش حداقل حرگونه باشیم اکر به عباس ها نمی رسیم…