نور الزهرا (سلام الله علیها)

وَ لا تَقُولَنَّ لِشَيْ‏ءٍ إِنِّي فاعِلٌ ذلِكَ غَداً (23)إِلاَّ أَنْ يَشاءَ اللَّهُ وَ اذْكُرْ رَبَّكَ إِذا نَسيتَ وَ قُلْ عَسى‏ أَنْ يَهْدِيَنِ رَبِّي لِأَقْرَبَ مِنْ هذا رَشَداً (24)کهف

در باره ی هیچ چیز و هیچ کار ،مگو که من آن را فردا انجام میدهم ،مگر آنکه (بگویی:)اگر خدا بخواهد.و اگر فراموش کردی (گفتن:ان شاء الله ،همین که یادت آمد)پروردگارت را یاد کن و بگو :امید است که  پروردگارم مرا به راهی  که نزدیک تر است،راهنمایی کند.

گفتن «ان شاء الله » که اعتقاد به قدرت و مشیت الهی را می رساند،تکیه کلام اولیای الهی است.چنانکه در قرآن نیز از زبان پیامبران نقل شده است؛حضرت یعقوب به فرزندانش می گوید:ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنينَ (99)سوره یوسف ،وارد مصر شوید،ان شاء در امانید.

حضرت موسی به خضر می گوید:سَتَجِدُني‏ إِنْ شاءَ اللَّهُ صابِراً (69)سوره کهف ،اگر خدا بخواهد،مرا شکیبا خواهی یافت.

البته مراد از گفتن «ان شاء الله» و «اعوذ بالله » و امثال آن،لقلقه ی زبان نیست،بلکه داشتن چنین بینشی در تمام ابعاد زندگی و در باور و دل انسان است.

منبع:دقایقی با قرآن ،ص 332

ب،ط