عشق و احساس
حکمت عزادارى و سینه زنى براى امام حسین(ع) چیست؟
ارتباط روحى و انسانى با امام حسین(ع) و اهل بیت و اصحاب پاک آن حضرت علاوه بر بعد عقلى و ایمانى، باید در بعد احساسى هم وجود داشته باشد زیرا معناى دوست داشتن یک انقلابى بزرگ آن است که علاوه بر پذیرش اندیشه او روح انقلاب در درون انسان ریشه بداوند، بزرگان ما هم در آغاز به همین منظور دستور به تشکیل مجالس عزا و مرثیه خوانى جهت تحریک عواطف و ایجاد ارتباط عاطفى به عاشورا میدادهاند. گریه یکى از عناصر اساسى بیان عاطفه است اما سؤال این است که صرف گریه بدون تدبر و تعمق به حادثه عاشورا مورد نظر ائمه بوده یا خیر؟ قطعاً ارتباط ما با عاشورا نباید از طریق گریه تنها باشد و با فراسیدن محرم ما خود را فقط براى گریه آماده کنیم. ما بایستى اولاً پیام عاشورا و فلسفه قیام امام حسین(ع) را درک کنیم و سطح آگاهى و دانش خود را نسبت به این واقعه عظیم بالا برده و از این طریق ارتباط عاطفى صحیحى برقرار کرده و همان گونه که بر مصیبتهاى خویش میگرییم بر مصائب عاشورا گریه کنیم. این رابطه آگاهانه سبب ریشه یافتن حادثه عاشورا در وجدان و درون انسان و موجب پویایى و سرزندگى آن احساسات و دریافتهاى انسان میشود و از تبدیل شدن آن به امرى صرقاً سنتى و تقلیدى جلوگیرى میکند و دیگر انسان به خاطر این که دیگران گریه میکنند و یا سینه میزنند و یا کارهاى دیگر میکنند به سراغ کار نمیرود و یا به خاطر رو دربایستى و خجالت و جو گرفتگى بدون این که تحت تاثیر فاجعه و مصیبت عظیم کربلا قرار نگرفته باشد عملى را انجام نمیدهد.
منبع:مرکز پاسخگویی به شبهات دینی
«ب،ط»