نور الزهرا (سلام الله علیها)

 موضوع : سیمای یهود در قرآن

استاد راهنما : مهدی شاهرخ همدانی

نگارنده : مهری حاتمی

چکیده

فصل اول تحقیق با طرح کلیات و مباحث مقدماتی آغاز شده که در آن مسائلی چون تبیین موضوع ، اهداف و ضرورت ، پیشینه ، مراحل و روش تحقیق نگاشته می شود؛همچنین به سؤالات اصلی و فرعی ای که در پی پاسخ آنها هستیم نیز اشاره می گردد. در ادامه هم معنای “یهود” از نظر لغوی و اصطلاحی بررسی می شود.

در فصل دوم،مباحث تاریخی قوم یهود مورد کنکاش قرار می گیرد. مباحثی چون:پیدایش و نسب این قوم،رویدادها و جریانات تلخ و شیرین این قوم در طی تاریخ.

در گفتار اول این فصل، ذیل عنوان “یهود و بنی اسراییل” نسب این قوم آورده می شود و به دنبال آن،ذیل عنوان “یهود از آغاز” ادوار زندگی این قوم به شش بخش تقسیم و طبق آن به شرح حوادث هر دوره پرداخت شده است.شش دوره مذکور به شرح زیر است:الف) از  ابراهیم (ع) تا ورود  یوسف (ع) به مصر؛ ب) از ورود  یوسف (ع) به مصر تا خروج بنی اسراییل از مصر؛ ج) از خروج بنی اسراییل از مصر تا بنای هیکل  سلیمان (ع) در اورشلیم؛ د) از بنای هیکل  سلیمان (ع) تا اسارت بابل؛ ه) از اسارت بابل تا میلاد مسیح؛ و) از میلاد مسیح تا عصر حاضر.

در گفتار دوم،حوادث و عملکرد قوم یهود در مقابل انبیای الهی شرح داده می شود.این قسمت به طور اجمالی حوادث دوران حضرت  موسی (ع) - پیامبر بزرگ و نجات بخش یهود - را با توجه به آیات قرآن بررسی می کند و نیز رفتار آنان با پیامبران پس از وی را . (هر چند عملکرد یهود در مقابل رسول مکرم اسلام (ص)در گفتار سوم به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.) در این گفتار ناسپاسی های یهود در مقابل نعمت های فراوان الهی که حتی منجر به قتل پیامبران شده مشهود است.

در گفتار سوم،اشاره می شود به بعثت رسول اکرم(ص) و برخورد یهود در مقابل ایشان. در این بخش ابتدا سیری اجمالی در حوادث آغازین ظهور اسلام و برخورد یهود با آن آورده شده و سپس اقدامات سوء آنها را یک به یک مورد اشاره قرار می دهد و نهایتاً علل آن را به صورت خلاصه ذکر می کند.

در فصل سوم  با عنوان “سیره و روش یهودیان در طول تاریخ” مباحث اعتقادی واخلاقی یهود از نظر قرآن آورده می شود.

گفتار اول: مباحث اعتقادی از جمله: مباحث مربوط به خداشناسی، نبوت، معاد، کتاب مقدس، فرشته وحی و نیز مباحث مربوط به احکام یهودیت از قبیل الواح و ده فرمان.

          گفتار دوم : سیره اخلاقی در دو بخش فردی و اجتماعی. در بخش اخلاق فردی، خصلت هایی چون حسادت،قساوت قلب،عهد شکنی،ماده گرایی،دنیا دوستی و فساد گرایی. و در بخش اخلاق اجتماعی، نیز خصوصیاتی چون برتری نژادی، دین ستیزی، افترا نسبت به پروردگار و انبیای الهی،قتل انبیا و … به عنوان ویژگی های خاص یهودیت ذکر می گردد.

در فصل پایانی این تحقیق، سرنوشت این قوم در طول تاریخ بررسی گردیده و به دنبال آن، عذاب های دنیوی و اخروی ای که خداوند به دلیل اعمال زشتشان مقدر فرمود، آورده می شود؛ عذابهایی چون ذلت و آوارگی و غضب الهی و … .باشد که درس عبرتی برای همگان گردد!

در نهایت هم درسی که می توان از این آموخته ها گرفت را آورده و نتیجه گیری قرآنی خود را ذکر می کنیم.   

نتیجه گیری

دین یهود جزو ادیان آسمانی و مورد تصدیق قرآن است . دینی که پیامبر بزرگ حضرت  موسی (ع) از جانب خداوند آورد و همگان را دعوت به فرمانبرداری از آن نمود . مراد از یهود و بنی اسرائیل در قرآن ، در واقع همان فرزندان حضرت  یعقوب (ع) است که خداوند توبه آنان را در حوادث مربوط به یوسف (ع) پذیرفت و نعمتهای فراوانی به آنان بخشید ؛ تا اینکه دوباره در اثر نافرمانی و صفات زشت ، وسیله بدبختی خود را فراهم نمودند و توسط مصریان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند؛ آنان به هر کجا که می رفتند سرنوشتی شوم و تلخ انتظارشان را می کشید. این مسئله محققاً ریشه در خصوصیات خاص این قوم دارد؛ خصوصیاتی چون روحیه برتری نژادی، حسادت، کینه توزی، تفرقه و اختلاف افکنی و … . سیره اعتقادی و نیز عملی آنان به گونه ای بود که اقوام دیگر را علیه خود می شورانید؛ و نیز انکار ، تکذیب ، عدم فرمانبری ، افترا و تهمت در مقابل انبیا و فرمانروایان الهی و خلاصه کارشکنی های متعدد در حوزه فرهنگی ، اعتقادی ، نظامی و … ، آنها را گرفتار عذاب و خشم خداوند نمود ؛ به عذابهایی که کمتر قومی همه آنها را چشیده بود . برخی از این مجازاتها عبارتند از : غضب و لعن الهی، رسوایی در دنیا و آخرت ، سرگردانی چهل ساله در بیابان ، تبدیل شدن به بوزینه ، تحریم طیبات و عذاب آسمانی.

شایان ذکر است این عذابها بر قومی نازل می شد که انواع نعمتهای الهی بر آنان سرازیر گشته بود نظیر : کثرت پیامبران ، نجات از دست فرعونیان، روزی آسمانی، کتاب مقدس، سایه افکندن ابر، برتری بر عالمیان، معجزات فراوان و … .

یهود در طول تاریخ بارها از ناحیه کشورهای دنیا بیرون رانده شدند، مثل انگلستان، فرانسه، اسپانیا و آلمان.[1] و ذلت و بدبختی فراوانی را متحمل گشتند. این آوارگی ها و رانده شدن ها یهود را تبدیل به قومی عقده ای کرد به گونه ای که تاریخ واکنشی بسان واکنش های عقده یهود ندیده است؛ واکنشی که دهها جنگ را به پا کرد و صدها میلیون انسان را به کشتن داد. همین امر سبب شد یهود برای جبران آن همه زجرها، محفل ها و حذب های گوناگونی تشکیل داده تا از این طریق بتواند انتقام آن همه فشار و سخت گیری های مردم را از ملت های ضعیف و ناتوان بگیرد.[2]

در ادامه این رویه تاریخی، سردمداران یهود هر آنچه را که در مقابل اهداف خود ببینند، از بین می برند. طبیعتاً اسلام یکی از بزرگترین موانع یهود به شمار می آید. همچنان که در مقابل پیامبر اکرم (ص) کارشکنی های متعددی مرتکب می شدند تا رسول اکرم را از انجام رسالت الهی خود بازدارند. رسول خدا (ص) در برخورد با یهود تمام راه های مسالمت آمیز را امتحان نمود و فرصت های زیادی را جهت پذیرش حق به آنها داد اما هر روز بر عناد و دشمنی شان به اسلام افزوده می شد، از این رو فرمان جهاد را صادر نمود و بر طبق پیمانی که با آنها بسته بود، مجازاتشان نموده، عده ای را از مدینه اخراج و عده ای دیگر را اعدام کرد. این اقدام رسول خدا (ص) در مقابل دشمن ترین دشمنان اسلام بود. پس جا دارد که ما نیز از این عملکرد او الگو گرفته و در مقابل ظالم و پیمان شکن سکوت نکنیم. رژیم جنایتکار “اسراییل” هر روز همین قوانین به ظاهر حقوق بشر جهانی را هم نقض می کند. در مقابل، دول غربی و بسیاری از دول اسلامی نیز او را در این امر یاری می کنند. حال چه رسد به مقابله!

آن چنان که در فصل دوم این تحقیق خواندیم، یهود در هیچ مقطعی سر تسلیم در مقابل حق فرود نیاورده بلکه تا جایی که توانسته خلاف فرامین الهی عمل کرده است.

با این اوصاف آیا جا ندارد اقدامی جدی علیه آنان صورت پذیرد؟ آیا وقت آن نیست که دول اسلامی هر یک سطلی آب برداشته و بر سر این آدم نماها فرود آورد و لاجرم سیلی ایجاد شده و عالمی را از لوث وجود آنان پاک نماید؟ آیا وقت آن نیست که نهادهای اسلامی دست به کار گردند و اسلام راستین را به عموم جهانیان، به گستردگی تمام، نمایان کنند؟ شاید که هنوز وجدانی بیدار در بین این قوم بوده باشد (که قطعاً هم همین طور است). «بدون شک، هدایت شدن یک فرد یهودی بیش از هرعملی مفید خواهد بود، زیرا هنگامی که یک یهودی مسلمان شود، فردی به راه راست هدایت شده که ممکن بوده ملتی را به هلاکت رساند، یا کشوری را به خاک و خون بکشد.»[3]