نور الزهرا (سلام الله علیها)

مَثل ما وقتی برای فرج دعا نمی کنیم، مَثل کسی است که واقعا کسی را دوست دارد ولی زبانش به «دوستت دارم» نمی چرخد. این که در دلمان آیمان را دوست داشته باشیم، البته خوب است ولی وقتی آن را به زبان بیاوریم، می شویم یاور امام و «یاور امام شدن» برای شفاعت شدن در قیامت کافی است.

حالا به امثال من که امام را دوست داریم، دعا هم می کنیم امّا گناهکار هم هستیم، چیزی از این شفاعت می رسد؟
پیامبر اکرم (صلوات الله علیه و آله) فرموده اند: «من برای چهار گروه شفاعت می کنم هر چند با گناهان اهل دنیا بیایند: مردی که ذریه ام را یاری کرده باشد، و مردی که مال خودش را هنگام سختی به ذریه ام ببخشد، و مردی که ذریه ی مرا با زبان و دل دوست بدارد و مردی که در نیازهای ذره ایم اهتمام ورزد؛ هنگامی که رانده و فراری شوند.» (1)
البته یاری کردن، فقط به معنای قدم گذاشتن در راه نیست؛ بهترین نوع یاری، عملی است ولی مراتب کمتر یاری یعنی دوستی در زبان و قلب نیز مورد شفاعت است. (2)
مَثل ما، وقتی که با دعا به آقایمان می گوییم دوستت دارم، مَثل همان عاشقی است که پیش از گفتن این عبارت، جایزه اش را از محبوب گرفته است:  لبخند!
به فرض اینکه شفاعت هم شامل حالمان نمی شد، خیلی باید بی معرفت باشیم که لبخند آقایمان را هم نخواهیم…

پی نوشت:
1. المنتهی، ج 1، ص 544؛ به نقل از اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج 1، ص 468
2. الخصال، ج 1، ص 196؛ به نقل از همان.